دور فرومد بگردیم ! 2

قابل توجّه فرومدیهای عزیز ، اعضای محترم شورای اسلامی ، دهیار محترم ، مالکانِ محترم قناتها

در تاریخ 26 تیر ماه 1391 که به مزینان رفتم قنات مزینان به این شکل بود .

و در تاریخ 2 فروردین 1397 که به مزینان رفتم قنات به این شکل در آمده بود .

آیا فرومد نباید این کار خوب را از مزینان یاد بگیرد ؟

روستای محبوب من ! مزینان !

ای گُرسنۀ ژنده­ پوشِ مغموم که بر حاشیۀ خشک و تشنۀ کویر افتاده‏ای ،

ای نجیب‏زادۀ بزرگواری که قربانی ستمِ ایّامی و رنجورِ فقر و محکومِ ویرانی و فراموشی و شَرَفِ تبار و شُکوهِ تاریخت مستمندی را بر تو روا نمی‏دارد .

ای کوه و کویر و اَرگ و بازار و مدرسه و رِباط و سرچشمه و قبرستانی که همه از اَجداد من سخن می‏گویید و یادگارِ عصمتِ اَعصارید ، اعصارِ سرشار از ایمان و لبریز از آرامش و یقین و طهارتی که در زیرِ منجلاب این تمدّن کثیفی که در آن ، تنها وقاحت و حقارت و نیرنگ و قساوت خوب می‏پرورند ، برای همیشه مدفون شدند و عصری آمد که خورشیدش از مغرب می‏تابد و اشعۀ سیاهش همچون چنگالِ هول آور دیو بر سرزمینِ اهورایی ما سایه افکنده است و قندیل‏هایی را که در آن عصیر زیتونِ شرقی می‏سوخت و از آن خدا تابان بود خاموش کرد .

ای در و دیوارهای شکسته ، خانه‏های گِلین ، مزرعه‏های غُبارگرفته و کوچه باغ‏های اندوهبارِ همیشه پاییزی و شما مردمِ نیرومند و هوشیار و مغروری که اینک گُرسنگی آواره‏تان کرده است و به بَردگی شهرهای روسپی خُسب تهران و گرگان و ... تان برده است !

و تو ای مسینان !

ای نامِ اهورایی که از بزرگی عصر مَزداپرستی حکایت می‏کنی و اکنون ، پیرانِ شکسته و زنانِ چشم به راه و کودکانِ بی ‏پناهی را در خود داری که پدران ، شوهران و پسران‏شان به جُستجوی نان ، تو را که تهیدست مانده‏ای تَرک کرده‏اند . چقدر شما را دوست می‏داشتم و شما می‏دانید که علی­رَغمِ زندگی ، چه تعصّبی داشتم که یک روستایی راستین بمانم و به شما وفادار باشم .

[ دکتر علی شریعتی ، مجموعه آثار 35 ، بخش 1 ، انتشارات آگاه ، چاپ دوم ، 1372 ، ص 437 ]