نامه ای از آیت الله حسن زادۀ آملی

نامه‌ ای است که به دوستى رَحِمَهُ اللهُ نوشته‌ ایم :

بسم اللّه خیرُ الأسماء

تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد

وجودِ نازکت آزردۀ گَزند مباد

دیوان حافظ

بَعْدَ التَّحِیَّةِ وَ السَّلَامُ  ، هر چند :

گفتن برِ خورشید که من چشمۀ نورم

دانند بزرگان که سزاوارِ سُهـا نیست

دیوان حافظ

ولى زِهى مایۀ مباهات سها که در خاطرِ عاطرِ ماهى خورشیدفر گذرد .

از اینکه‌ سیمرغى عرش آشیان از خَولى [ پیشکار نیک ، باغبان ] بى ‌نام و نشان تفقّدى فرموده است کمالِ عنایت مبذول و نهایتِ مَکرمت معمول داشته است . و به مفادِ « یادِ یاران ، یار را مَیمون بود » ، حقیقتِ عالَم گواه است که این دلجویى و جوانمردىِ سَروَرم تا چه اندازه سُرورم بخشیده است .

خورشیدفرا اجازه فرما ، آن مصداق و مصدوق کریمۀ : « ... إِنَّهُمْ فِتْیَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَزِدْنَاهُمْ هُدًى . » ، ( کهف ، 18 / ١٣ ) را با گردن‌ فرازى به خطابِ دوست تبرّک جویم ، و تشرّف حاصل کنم ، و بدان خطاب بر خویش ببالم .

البتّه مبتهجم که دُرّ گرانبهاى صدفى که پیرایۀ شرف است ، و پیرى دل به دست آورده که خود جوانى آزاده است ، دوستِ حسن‌زاده است . گویا ابن ­یمین فریومدى در این سروده ‌اش دوستم را ستوده است که :  

باغبانى بَنفشه مى ‌اَنبود

گفتم : « اى گوژپشتِ جامه کَبود

این چه رسمى است در جهان که تو راست

پیر ناگشته بر شکستى زود ؟ »

گفت : « پیران شکستـۀ دهرند

در جوانى شکسته باید بود »

دیوان ابن یمین فریومدی ، ص 374

...

قم- ارادتمند صمیمى حسن حسن ‌زاده آملى

 ٢٧ / ج  ٢ / ١٣٩۶  ه‍ - ق  ۵ / ۴ / ١٣۵۵  ه‍ - ش

.................................................................................................................

نامه­ ها برنامه ­ها ، جلد 1 ، حسن زاده آملی ـ حسن ، الف . لام . میم ، قم ، 1386 ، ص 181 ـ 184

هزار و یک کلمه ، جلد 2 ، حسن زاده آملی ـ حسن ، بوستان کتاب ( انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم ) ، 1381 ، 80 ـ 83