شرمِ و حَیا سیری چند ؟!

شرمِ و حَیا سیری چند ؟!

1 ـ در سیزدهم صفر سال 743 در جنگی که بینِ سربداران و لشکرِ هرات در منطقۀ خواف رُخ داده ، شیخ حسن جوری به قتل رسیده و ابن ­یمین به اسارت در آمده و دیوانش نیز به غارت رفته که دوباره دیوانش را سر و سامان داده ، ابن­ یمین در مقدّمۀ دیوانش در این باره گفته است :

بـه چنگـالِ غـارتگـران اوفتــــــــاد .......... وَزآن پس کسی زو نشانی نیافت

2 ـ حکیم الّدین فریومدی در « تحفۀ جلالیّه » نوشته است : پیش از جمعِ این کلمات ، این ضعیف در تَرسُّل ، کلمه‌ ای چند نوشته بود و بی‌ اختیارْ جماعتی مبتدیانِ بی‌حاصل و صاحب‌ هَوَسان بی‌طایل ، بی‌ سرمایگانِ « لا قَدْرَ لَهُم و لا قِدْرَ و لا نَخْلَ بِوادیهِم و لاسِدرَ » آن را دررُبودند .

3ـ عُبید زاکانی در کتابِ « نوادر الامثال » که آن را به علاءالدّین محمّد فریومدی هدیه کرده ، در مَثَلِ شمارۀ 104 نوشته است : « خُذِ اللُصَّ مِن قَبلِ أن یَأخُذکَ . » بگیر دزد را پیش از آنکه تو را بگیرد .

4ـ دکتر محمود رامیار در مقدّمۀ کتابِ « تاریخ قرآن » نوشته است : امّا از آنها که حاصل عُمری را آسان گرفته و سالها گَردِ کتاب خوردن را ندیده انگاشته و یکباره به حاصل زده­اند چه می ­توان گفت ؟ ... از آنها که همۀ نام و نشانشان و همۀ کارشان در تلخیص گونه­ ای و یا رونویسی از اثرِ چاپ شده­ ای خلاصه می­ شود . از آنها که از کتابی بهره­ ها گرفته و توشه ­ها اندوخته­ اند و یادی از سُفره و میزبان جُز به تلخی نبرده­ اند ... هیچ گِله­ ای نیست . 

5 ـ در روزگارانِ پیشین پدرانِ ما به سودا می­ رفتند ، در این سوداها گاه سرمایه و سود به یغما می­ رفت یعنی زحمت و دسترنجِ ماهها ، نصیبِ غارتگران می­ شد ! هنوز این غارتگری در زمینه­ های مختلف ادامه دارد ، از کسی که سَحَرگاهان کیسۀ انار بر دوش ، قبل از آنکه صاحبِ باغ به صحرا برود از صحرا می­ آید بگیر تا آنکه از وبلاگ و کانالِ خطّۀ فریومد / فرومد یا جای دیگر عکس و مطلب بر می­ دارد و به نامِ خودش در وبلاگ و گروه و کانال و مجلّه و کتابِ دیگری درج می­ کند ، بدونِ آنکه اجازه­ ای بگیرد ، یا رضایتی حاصل کند یا حتّی نامی ببرد .

باید سهرابِ سپهری به جای آنکه از اینها بپرسد : « دلِ خوش سیری چند ؟ » بگوید : « شرمِ و حَیا سیری چند ؟! »